Van Samambaïa tot MusiCafé en van discotheek tot feestzaal:
meer dan 30 jaar Music in the House

In 1982, als Fons van de gelijknamige frituur in de Muntstraat voor de zoveelste nacht aan de toog van de Libertad zit – waar Rikky elke nacht tapt – komen ze tot de vaststelling dat ze beide in de ban zijn van die geweldige zaak in de Muntstraat: café De Munt met de achterliggende zaal Samambaïa. Die nacht wordt afgesproken dat ze – moest die over x aantal jaren ooit te koop komen – zij samen kandidaat overnemer zullen zijn.

Maar plots gaat het snel; Walter Dockx heeft de zaak in 1980 als fuifzaal aan 4 studenten overgelaten, maar die gaan in 1982 en 1983 afgestudeerd zijn en beginnen werken als burgerlijk ingenieur op een booreiland, als notaris, als zelfstandige… M.a.w. ze gaan Samambaïa verkopen en hebben daarvoor al een stevige kandidaat. Snel gaan Rikky & Fons overleggen en komt Walter – Rikky’s broer – in zicht om mee in zee te gaan als investeerder in dit project. Om een lang verhaal kort te maken, ze overtuigen de studenten om aan hen te verkopen en zo komt in 1983, veel jaren eerder dan voorzien, Samambaiä in handen van Fons, Rikky & Walter.

De eerste gerant van dienst in de zaak wordt Jappie Vercammen die in 1986, als hij met Notre Dame op de Grote Markt begint, wordt opgevolgd door Peter Van Woensel. Er volgt een serieuze opfrissing in 1987 van de achterzaal en in 1988 van café ‘De Munt’ vooraan.

Peter Van Woensel stopt eind 1990 en trekt de designbusiness in. Er wordt enkele maanden gewerkt met verantwoordelijken en in augustus 1991 wordt Peter Ruttens aangetrokken als nieuwe gerant. Peter is dan al enkele jaren uitbater van de populaire discotheek ‘Bilitis’ in Keerbergen en heeft daarvoor ook al enkele succesvolle horecazaken gerund.

Onder zijn impuls worden de weekends terug zeer succesvol met huisdeejays als Zoran, Wim & Steve. Bekende portiers (Jean – Roger) staan aan de deur en de studentenfuiven vieren hoogtij.

In 1993, na 10 jaar samenwerking, beslist Fons om er de brui aan te geven en Peter wordt nu naast gerant ook vennoot in de zaak. Samambaïa krijgt dat jaar ook een andere decoratie en baadt vanaf dan in een exotisch sfeertje.

De zaak krijgt echter hoe langer hoe meer het probleem dat ze als zaal te klein is. Er is immers veel vraag naar een grote zaal voor de fuiven van de grote faculteiten. In 1997 wordt die vergroting van de zaal realiteit. Er gebeurt een grondige stabiliteitsstudie, plannen worden gemaakt, aangepast en hermaakt. Het uithangbord – het oudste van Leuven – zal intussen ook gerestaureerd worden.

Toiletten worden verplaatst naar de voorkant op de eerste verdieping zodat deze mee als akoestische bufferzone kunnen dienen voor de muziek van de nieuwe bovenzaal. ‘Het zwembad’, de bijnaam van Samambaïa omwille van al die witte tegeltjes, zal nu definitief verdwijnen, maar in de plaats komt een zaak die 50 procent groter is dan voordien.  Voor dit alles zal er echter 4 maanden gesloten moeten worden…

Uiteindelijk wordt de klus geklaard op 8 weken, een huzarenstukje, zeker rekening houdend met de talrijke, bijwijlen hilarische, tegenslagen:

• Zo worden er tijdens de stabiliteitswerken nog vroegere – gelukkig ontkoppelde – beerputten ontdekt, die in een moeite door dan maar tot frigokamer worden omgetoverd.
• Tijdens de werken moet de gecontacteerde stukadoor verstek laten gaan en een andere kan pas zo laat beginnen dat er dan geen tijd meer is om te verven. Uiteindelijk komt de oplossing via een Limburgse aannemer die de plakkerij, gemengd met kleur, rechtstreeks op de muren spuit.
• De smid, die 5 trappen en leuningen dient te plaatsen, beslist twee dagen voor de plaatsing al zijn personeel te ontslaan en alles alleen te komen plaatsen, iets wat uiteraard onmogelijk is. Peter blijkt echter een dusdanig goede lasser dat hij achteraf nog de vraag krijgt om van beroep te veranderen en smid te worden!

Op 27 december 1997 is het eindelijk zover en heropent de vernieuwde Samambaïa, mét een extra zaal.

Grote fuiven volgen en ook de kleine zaal boven wordt al snel veel gevraagd voor verjaardagen en andere, kleinere feesten. De discotheekwereld krijgt het echter overal moeilijk in de weekends en er wordt beslist dat het tijd is voor verandering.

In 2000 wordt uit 120 namen MusiCafé gekozen als nieuwe naam voor de zaak. Die nieuwe naam moet als vlag de lading dekken want in MusiCafé moet muziek primeren. Decoratief uit zich dit in een zaak met veel instrumenten, een Hall of Fame en een podium met een volledige plug en play installatie voor groepen. Er zijn regelmatig optredens; tijdens Beleuvenissen komen er afterconcerts met tijdens ‘Leuven Klassiek’ onvergetelijke optredens van de winnaar van de Koningin Elisabethwedstrijd Mikhaïl Bezverkhny en Jokke Kerkhofs verzorgt er met Jumpin’ Jackass zijn eigen afterconcert na het eigenlijke optreden. Maar ook o.a. Blues Lee, Steven de Bruyn & his Rhythm Junks, André Brasseur, Paul Michiels en de legendarische LA Doors staan op het veelbezochte podium.

In 2004 wordt beslist om MusiCafé om te vormen tot een moderne, eigentijdse club-zaal, waar alle mogelijke evenementen kunnen plaats vinden. Onder het toeziend oog van toenmalig verantwoordelijke Remko Oostdijk krijgt MusiCafé een frisse, moderne look onder het motto ‘Music meets Style’. Concepten als Fataal en Food wisselen met afterworks, studentenfuiven en privéfeesten.

Top Dj’s als Ed & Kim, Buscemi, Zohra, Jan Van Biesen, Discobar Galaxie, Dewaele Brothers, … zorgen voor volle zalen. In het VT4 programma ‘Patrouille’ komt de Leuvense politie in beeld die het voetgangersverkeer in de Muntstraat moet regelen om de toestroom in goede banen te leiden. Er worden opnames gemaakt voor zowel ‘Thuis’ als ‘Familie’, voor Ketnet …

Er wordt gefuifd, er komen hoe langer hoe meer concepten en er is veel vraag naar verhuur in het weekend, wat gezien de openinguren tijdens het weekend niet mogelijk is.

Dus wordt in 2008 beslist om na 25 jaar discotheek-fuifzaal de volledige focus te leggen op het zaalgebeuren voor fuiven, cluboptredens, privéfeesten, bedrijfsfeesten …

Regelmatig worden de zalen aangepast, zo krijgt de bovenzaal speciale uitklapbare zetels voor de intiemere, kleinere feestjes, terwijl deze bij een gewone of grotere fuif kunnen ingeklapt blijven.

Schitterende geluid- en lichtinstallaties in zowel de zalen boven als beneden, de mogelijkheid om de favoriete kleur van je zaal te kiezen, een audiovisueel concept van monitors in elke zaal gecombineerd met mini monitors, camera’s en een short-throw projector zorgen ervoor dat MusiCafé een van de best uitgeruste zalencomplexen in het aanbod is.

Er is in die meer dan 30 jaar veel gebeurd, veel aangepast en veel veranderd, maar de uitbaters hanteren nog steeds hetzelfde motto van Shing Xiong:
‘In the end, it’s not going to matter how many breaths you took, but how many moments took your breath away’